Oczywiste jest, że aby zmniejszyć masę ciała należy spożywać mniej kalorii niż wydatkujemy. Większość popularnych diet opiera się tylko na tym założeniu, dlatego są skuteczne niezależnie czy ograniczamy węglowodany, tłuszcze, prowadzimy posty czy okna żywieniowe.  Często nie trzeba na nich liczyć kalorii, bo już samo wykluczenie dużych grup produktów zmniejsza spożycie energii. No dobrze, ale gdyby to było tak proste to czy nie wszystkie diety powinny kończyć się sukcesem i na świecie generalnie powinny przeważać osoby szczupłe?

Pomijając, że restrykcyjne diety są dużym obciążeniem psychicznym i społecznym, co może utrudniać ich utrzymanie, zachodzą również metaboliczne procesy adaptacyjne mające uchronić nas przez „śmiercią głodową” – organizm niechętnie pozbywa się zapasów energii, nawet gdy są w ilości szkodliwej dla równowagi. Spada spontaniczna aktywność fizyczna, przez co wydatkujemy mniej energii; spada synteza hormonów tarczycy, a w raz z nią ciepłota ciała i prędkość metabolizmu i co najgorsze spada masa mięśniowa, która zużywa najwięcej energii.

Kolejnym aspektem, determinującym o niepowodzeniu niektórych diet, jest brak wypracowania możliwych do utrzymania prawidłowych wzorców żywieniowych. Innymi słowy, dieta ta niczego nie uczy i zaraz po jej zakończeniu, wracamy do starych, złych nawyków.

Makarony znacznie rzadziej znajdują się w mojej diecie, niż kasze gruboziarniste. Jest to spowodowane tym, że są produktem bardziej przetworzonym, mają niższy indeks sytości i wyższą gęstość energetyczną – porównajcie ugotowane 100g makaronu do 100g ryżu. Kalorycznie różnica jest żadna, jednak ryż czy kasza mają dużo większą objętość.

Jednak nie jest tak, że musimy z makaronów kompletnie rezygnować, a są najczęściej wymienianym produktem „ulubionym” w ankietach moich podopiecznych. Możemy po prostu wybrać lepsze lub gorsze opcje. Tym właśnie według mnie różni się ”kolejna dieta” od zmiany nawyków żywieniowych – dieta niczego nie uczy, podążamy ślepo za rozpiską i czekamy, aż męka się skończy i będziemy mogli jeść jak kiedyś. Zmiana nawyków to powolny proces, w którym uczymy się sami ze sobą sztuki kompromisu, szukamy zdrowszych zamienników ulubionych potrw, zmieniamy sposób ich przyrządzania czy po prostu wiemy, że jeśli w 80% nasza dieta jest bliska ideałowi, to 20% możemy przeznaczyć na przyjemności.

Cześć, mam na imię Dominika i  mam celiakię od 4 lat…

Dieta bezglutenowa w ostatnich latach wiedzie prym, jeśli chodzi o diety lecznicze/ redukcyjne/ eliminacyjne/ na wszystko – niepotrzebne skreślić. Z jednej strony bardzo ułatwia to życie chorym na celiakię, gdyż dostępność i cena produktów bezglutenowych jest coraz bardziej przystępna i  łatwiej znaleźć także świadomych restauratorów, którzy są w stanie podać w pełni bezglutenowe danie, zachowując wszelkie środki ostrożności. Trzeba mieć na uwadze, że jest spora różnica pomiędzy dieta bezglutenową, a dietą ograniczającą spożycie glutenu. Chorzy z celiakią muszą bezwzględnie przestrzegać higieny przygotowania posiłków (osobne naczynia, deski, sitka, półka na swoje produkty), spożywać tylko certyfikowane produkty bezglutenowe lub naturalnie bezglutenowe przygotowywane samodzielnie od podstaw, a nawet sprawdzać skład kosmetyków, szczególnie pomadek do ust (sic!).

Z drugiej jednak strony coraz częściej dieta bezglutenowa jest podejmowana na własną rękę, przez osoby nie świadome zagrożeń z niej płynących. Jakich?

Praktycznie codziennie na konsultacjach padają pytania o zastosowanie w diecie oleju lnianego, kwasu askorbinowego, chlorelli itp. Relatywnie rzadko jednak słyszę pytania o to jaką stosować obróbkę termiczną, jak pokryć zapotrzebowanie na witaminy, czy mięso jest szkodliwe? Często poszukujemy „magicznej pigułki”, która wyleczy nas z wszelkich chorób, zatrzyma starzenie i pozbędzie się śmiercionośnych wolnych rodników 😉